Menu
Waren we toch bijna verhuisd naar een boshuisje!
Nooit geweten dat de zoektocht naar een boshuisje ook gelijk een zoektocht in jezelf zou kunnen betekenen. Een reis waarbij je twijfels, gedachtes, patronen en oude gewoontes tegenkomt, waarvan ik dacht dat ik ze allang niet meer had. Dat je toch weer terecht komt in wat ik denk dat als ‘normaal’ wordt gezien en waarbij zelfs het Ego weer een plekje weet te veroveren Al die tijd heb ik gedacht dat ik altijd direct zou kiezen voor natuur en vrijheid en hier zat ik toch weer tussen ‘wat hoort’ en ‘wat als’.
De afgelopen weken zijn we bezig geweest uit te zoeken of we wel of niet in een boshuisje zouden willen wonen, want al jaren roepen we dat een boshuisje een droom van ons is en nu hadden we een kans!
Het begon eigenlijk allemaal op een vrijdag toen een vriendin langskwam en vertelde dat zij ging verhuizen. Die avond zou ze horen of ze een huisje kreeg en ja hoor, de volgende dag kreeg ik een berichtje, zij had het huisje en dus kwam die van haar vrij, een leuk, klein bungalowtje op een park in een bos. Of dat niet wat voor ons was!
Jeeehj!!
Mijn hart maakte een sprongetje, want haar huisje was leuk, stond op een mooie plek en was niet ver van waar we nu woonden. Beter kon haast niet en dus begon wij aan ons stuk, echt nadenken en voelen of dit is wat we nu willen en kunnen doen. Want eerlijk, goedkoper werd het er niet op, in zo’n boshuisje.
Al een aantal jaar hebben we een tweetal plannen: naar het buitenland op een mooie plek ( daar vertel ik ook nog wel eens over) en naar een boshuisje verhuizen. En beide plannen vergen nogal wat van je, zo ook deze plotselinge kans. Want is het echt handig om nu naar een boshuisje te verhuizen, met een kleintje van bijna een jaar? Om vanuit een normale, ruime nieuwbouw eensgezinswoning te verhuizen naar een tiny house van nog geen 50m2? Om te gaan wonen in een heel klein dorp vlakbij de bossen, waar ik dan zonder auto zou zijn de hele dag? En waar we meer huur gingen betalen dan we nu deden, terwijl ik nog niet eens weer volledig terug was met werken?
Het mooie was dat we op deze manier echt uitgedaagd werden om verder te kijken dan normaal gebeurd. Want ja, we gingen bijna 300 euro per maand meer betalen, voor ons best een groot bedrag, maar wat vonden wij belangrijker? Het hebben en opsparen van geld of het hebben van woongenot en meer vrijheid om ons heen?
– Kunnen we het echt betalen?
– Waar worden we echt gelukkig van?
– Wat is belangrijker: geld of gelukkig zijn?
– Waarom worden we niet gelukkig van meer geld hebben en besparen?
– Zie ik mezelf daar echt al wonen?
– Wat is volgens ons de beste plek voor Revi om nu op te groeien?
– Welke plek zou ons potentieel meer geld kunnen opleveren, op een andere manier dan we nu kunnen bedenken?
– Welke plek zou ons potentieel meer geluk kunnen opleveren?
– Hoe kijken we aan tegen kleiner wonen en minder spullen hebben?
– Wat moeten we doen en/of laten om daar te kunnen gaan wonen?
Voor ons bleek het toch belangrijker om meer te kunnen genieten van wat wij belangrijk vinden, ruimte en natuur om ons heen, het gevoel van vrijheid hebben en dichter bij de natuur te komen te staan dan wanneer je in een woonwijk woont. Wat we ook allemaal aan Revi willen meegeven. Hoe heerlijk zou dat zijn!
En dan maak je bijna de beslissing om het wel te doen.
Bijna, want dan komt opeens een volgende uitdaging voorbij, ook weer zo één die als heel normaal wordt gezien. Want is het niet belachelijk om nu, met een kleintje van bijna een jaar en op deze leeftijd ( ik ben 40 jaar, moet je dan niet alles al op orde hebben), kleiner te gaan wonen?
Ons ego stapte er dus ff tussen in. Wat zullen mensen wel niet denken, ouders, vrienden die juist groter, mooier, ruimer en duurder gaan wonen. Is het niet een stap terug, je hoort toch juist vooruit te gaan? Te gaan kopen. Serieuzer te worden.
We zouden nog een aantal jaar door kunnen bikkelen, ik zou weer projecten kunnen gaan doen, veel geld kunnen gaan maken, sparen, oppotten, doorzetten, doorgaan en afzien, tot we genoeg hadden voor…. Ja voor wat eigenlijk?
Want waarom zouden we dat allemaal doen, wat was er zo belangrijk dat we alles opzij zouden zetten wat wij belangrijk vinden.
Wat is een stap vooruit doen, wat is serieuzer worden?
Is dat niet juist dichter bij de dromen komen die je hebt, dichter naar jouw doel toe werken? Zonder jezelf en jouw normen en waarden helemaal opzij te hoeven zetten?
Is een stap vooruit en serieuzer worden niet juist een beter, mooier, liefdevoller persoon worden? Zonder te hoeven afzien en doorbikkelen over je eigen grenzen heen en misschien wel juist door het aankijken van je angsten? Door het te doen op jouw manier?
– Wat gebeurd er in ons op het moment dat we het erover hebben kleiner, duurder, ouder of anders te gaan wonen dan ‘normaal’ is?
– Wat vinden wij een stap vooruit?
– Wat is voor ons echt serieus zijn?
– Wat is ons doel, onze droom?
– Wat is er nodig om daar een stapje dichterbij te komen?
– Hoe kom je daar?
– Wat moeten we daarvoor doen / opgeven?
– Willen we dat?
– Wat willen we Revi meegeven op dit gebied?
En in ons geval was dat een eigen boshuisje hebben, aan een meer, met een leuke tuin, grote schuur en mooie veranda. Waar ik makkelijk mijn eigen avonturen dagen kon organiseren en René zijn houtproducten makkelijk kon maken en nieuw hout en inspiaratie om de hoek op kon doen. Waar wij op onze manier een mooie bijdrage willen leveren aan deze wereld en de rust en ruimte vinden die ons beter, mooier en liefdevoller maakt voor iedereen om ons heen.
En ja, dit huisje had dat allemaal nog niet, maar was voor ons wel duidelijk een stap dichterbij ons doel dan hoe we op dit moment woonden. Ja, het was kleiner, ouder, duurder en simpeler, maar het paste veel beter bij ons en degenen die we (willen) zijn.
En dus zeiden we ja. Ja, we willen dit huisje wel huren, ja we willen verder weg gaan wonen van iedereen af, ja we willen moeilijker met vervoer komen te zitten, ja we willen nog het nodige aan het huisje gaan doen om het nog beter bij ons te laten passen…
En toch is het niet gelukt. We kwamen er helaas niet uit met de verhuurder op een heel lullig puntje. En als dat op dit vlak al niet lukte, dan ging dat later bij de uitbouwen die wij in gedachten hadden al helemaal problemen opleveren.
Gelukkig geloof ik heel sterk in dat er dan dus iets nóg mooiers en beter passends voor ons is, ergens en dat het op het juiste moment echt wel komt.
Voor nu is het dan gewoon zaak om de plek waar we nu wonen, toch nog beter passend bij ons te maken, voor zover mogelijk, voor dit moment.
En daarnaast vooral goed bezig te blijven en aan onszelf te blijven werken om ook zo nog dichter bij onze droom te komen, want leerzaam was deze reis zeker. Wordt zeker vervolgd!
Mijke Vlasveld leeft een vrij en avontuurlijk leven volgens haar eigen natuur en is de oprichtster van One True Life. Na een 6 weekse solo tocht met tent en hond door de bergen, besloot ze dat ze fulltime andere mensen wilde inspireren om avontuurlijker en vrijer te leven.
Nederlands 
English